Dancing Queen

Het verhaal Dancing Queen is op 31 oktober 2019 als eervolle vermelding genoemd door de Schrijversacademie.

“Het was een lastige opgave om de 3 beste verhalen te kiezen. Er waren veel sterke inzendingen. Een aantal verhalen heeft het nét niet gehaald, maar verdient volgens ons wel een groot compliment. Daarom geven we ook nog een Eervolle Vermelding aan: Vera van Beers, met het verhaal ‘Dancing Queen’

Vanachter het raam ziet ze hen lopen, gekleed als spook of heks, bedelend langs de deuren. Je snoep of je leven roepen de kinderen die daarna rijkelijk beloond worden met chocolade en lolly’s. Voor haar is de keuze een steeds meer voor de hand liggende sinds ze vorige week drieënnegentig is geworden. Ze loopt al zo lang rond op deze aardbol, ze heeft alles gezien en gedaan, ze is er klaar voor.
‘Gaat u mee naar beneden, mevrouw Veldman?’
Ze draait zich om en kijkt in de ogen van verpleger Hans, gekleed in een witte doktersjas besmeurd met nepbloed. In zijn hoofd steekt een nepmes.
Met een diepe zucht stiefelt ze met haar rollator achter hem aan naar de lift.
Beneden in het restaurant dat voor de gelegenheid is omgedoopt tot griezelfeestzaal lopen clowns, zombies en vampieren rond. Op de tafels, naast de verlichte uitgeholde pompoenen liggen nepspinnen. In de hoeken van de eetzaal hangen hun webben. Een zoete geur van pompoensoep ontsnapt uit de keuken en vermengt zich met de onheilspellende muziek uit de speakers.
Als de klanken overgaan tot een wat vrolijker deuntje neemt een verpleegster verkleed als skelet meneer de Laat bij de hand naar de geïmproviseerde dansvloer. De rest van de bewoners begint te klappen en steeds meer verplegend personeel volgt het voorbeeld van het danspaar. In een mum van tijd schuifelen meerdere danskoppels langzaam op en neer, het ritme van de muziek negerend.
‘Mevrouw Veldman, mag ik deze dans van u?’
Ze schrikt op van een man in een zwarte mantel en met een masker op zijn hoofd. Hij ziet er angstaanjagend uit en in eerste instantie deinst ze voor hem terug.
‘U hoeft niet bang te zijn, ik houd u goed vast,’ zegt hij terwijl hij haar hand pakt.
Zijn vingers voelen koud en zijn wit en knokig. Ze volgt hem naar het midden van de dansvloer waar ze zich overgeeft aan de muziek. De donkere zaal heeft plaatsgemaakt voor een warme lichte omgeving en ze voelt zich vrij. Haar benen voelen niet meer zwaar, haar ademhaling gaat beter, haar lichaam voelt soepeler. Ze sluit haar ogen en lijkt te zweven.
Als ze haar ogen opent, kijkt ze haar danspartner aan in zijn donkere ogen die dof afsteken bij zijn bleke gezicht. Hij laat haar los en loopt langzaam weg, zijn zeis in zijn rechterhand meeslepend.
‘Mevrouw Veldman, mevrouw Veldman.’
Ze ligt op de grond met om haar heen een haag van ambulancebroeders. In haar arm zit een infuus.
‘Waar is die verpleger verkleed als Magere Hein?’ fluistert ze als ze verpleger Hans ziet. ‘Ik heb zo fijn met hem gedanst.’
Hans kijkt haar verbaasd aan. ‘Er is hier niemand verkleed als Magere Hein, dat zou wel erg luguber zijn in een verzorgingstehuis.’
Als ze op de brancard wordt getild, begrijpt ze het. Het was geen verklede verpleger geweest. Ze heeft gedanst met de dood. En hij heeft haar laten gaan, voor deze keer.