Enkel spel

Met een sierlijke opslag slaat mijn buurmeisje het badmintonracket door de lucht. Verveeld raapt ze de shuttle op die op het trottoir is neergedwarreld. Geen broertje of zusje, geen vriendinnetjes die het ding terugslaan.
Ik denk aan mijn jeugd, gevuld met speelmaatjes. Altijd wel iemand om mee te voetballen of te stoepranden. In gedachten vraag ik haar of ze nog een racket heeft. In werkelijkheid loop ik langs haar sippe gezichtje met een warme frietlucht die me volgt. Snel een vette hap naar binnen werken en dan vlug naar mijn vriendinnen die op me wachten.